قرآن! من شرمنده ی تو ام اگر از تو آواز مرگی ساخته ام که هر وقت در کوچه مان آوازت بلند می شود، همه از هم می پرسند «چه کسی مرده است؟» چه غفلت بزرگی که می پنداریم خدا تو را برای مردگان ما نازل کرده است.
قرآن من شرمنده ی تو ام اگر تو را از یک نسخه ی عملی به یک افسانه ی موزه نشین مبدل کرده ام. یکی ذوق می کند که تو را بر روی برنج نوشته یکی ذوق می کند که تو را فرش کرده، یکی ذوق می کند که تو را با طلا نوشته یکی به خود می بالد که تو را در کوچکترین قطع ممکن منتشر کرده و... آیا واقعاً خدا تو را فرستاده تا موزه سازی کنیم؟
قرآن من شرمنده ی تو ام اگر حتی آنان که تو را می خوانند و تو را می شنوند آنچنان به پایت می نشینند که خلایق به پای موسیقی های روزمره می نشینند. اگر چند آیه از تو را به یک نفس بخوانند مستمعین فریاد می زنند: «احسنت» گویی مسابقه ی نفس است.
قرآن من شرمنده ی تو ام اگر به یک فستیوال مبدل شده ای حفظ کردن تو با شماره ی صفحه خواندن تو از آخر به اول یک معرفت است یا یک رکوردگیری؟
ای کاش آنان که تو را حفظ کرده اند، «حفظ» کنی تا این چنین تو را اسباب مسابقات هوش نکنند. خوشا به حال هر کسی که دلش رحلی است برای تو آنان که وقتی تو را می خوانند چنان حظ می کنند گویی قرآن همین الان به ایشان نازل شده است.
آنچه ما با قرآن کرده ایم تنها بخشی از اسلام است که به صلیب جهالت کشیدیم!
کلمات زیبا و قشنگ در ارمان نامه-ارد بزرگ 
